صحرا غمگین شده است چهل روز است که گلهای خوشبوی محمدی از باغستان خویش جدا گشته اند و باغبان خود را تنها نهاده اند.
اما خوب که گوش کنی اینک صدای پایشان را می شنوی، صدای پای کاروان شام، آمده اند تا به چهل روز سکوت مطلق دشت نینوا پایان دهند، آمده اند تا خون بگریند بر خون خدا، صحرا را می نگرند، پیکر مولایشان را می بینند که در کنار یاران مدفون است و علی اکبر نزدیکترین فرد به اوست، پیکر مطهر قمر بنی هاشم آن دورتر به خاک شده است، پیکرها همانجایند که موقع شهادت به خاک افتادند، زینب در جستجوی پیکر پاره پاره ی برادر خود را به گودی قتلگاه می رساند، زنان و کودکان زجه میزنند و هرکدامشان به دنبال گمشده ای هستند، فرات نزدیک است اما دیگر کسی آب نمی خواهد، هر کدام از افراد کاروان به نوعی تجدید خاطره می کنند.
زیارت عاشورا
زیارت وارث
نماز امام حسین (ع)
زیارت اول امام حسین (ع)
اما این زینب است که از حسینش جدا نمی شود و با اینکه دو پسرش را در عاشورا از دست داده سراغشان را نمی گیرد؛ گویی آنها را به برادرش هدیه داده است، با برادرش درد دل می کند، از چهل روز رنج اسارت می گوید، از تازیانه ها می گوید، از خرابه شام، از رقیه، از پاهای پر آبله، از نمازهای نشسته، از قامت خمیده، از صورت های ارغوانی، از عقده های وا شده، دیده های دریا شده، سینه های غوغا شده، طاقت های طاق شده، حریم های شکسته شده، یتیم های آواره شده، دلهای شکسته شده…
اربعین تجلی مصائب زینب است
ایوب که نه؛ مظهر صبر، زینب است
گر غم عالم همگی جمله شود
بازهم غم اکبر، غم زینب است
امام حسین(ع) چگونه جواب درد دلهای زینب (س) را بدهد در حالیکه خون از رگهای گلویش بر سینه و شانه اش فرو ریخته و بین سر و بدنش جدایی افکنده است…